çivi

istanbul un çivisi çıkmış
yerlere düşmüş tüm hayatlar
delik deşik lanet olası sokaklar!

insanlar sevişirken birbirlerine
bir şeyler fısıldar
kimselerin duymadığı
o bir şeyleri
şehir duyar
ve hayatın çivileri atar...

her şeyi yerinden oynatan
kuşları utançtan balkonsuz bırakan
birikip kaldırım köşelerinde
pencerelerden evlere sızan
sevişirken fısıldanan o sözcükler!

bir tek senin elinde çekiç
tüm çivileri geri sen mi çakacaksın
dengesi fena şaşmış istanbul un
yerin dibine batsa çok mu şaşacaksın?

ne olduğun hiç farketmez
ister tak kravatını yap muhim toplantını
ister ev kadınıyım de
kapıcıdan iki kilo kıyma söyle

hiç farketmez
sen fısıldadıklarınsın
kimsenin duymadıklarısın!

kelimelerin terinle harclanmış
senin duvarlarında çivi kalmamış
istanbul la birlikte
senin de batmana az kalmış!




*charles bukowski nin şerefine!