karaköy vapuru

en son bindiğimde
bu vapur sana kalkıyordu

birlikte olma istediğinden oluşan
ihtimaller ülkesine varıyordu

kaptan dümene geçtiğinde
halat babadan çözüldüğünde
vapuru kelebekler istila ediyor
karınlara ağrılar giriyordu

dudaklar masumca gülümsediğinde
dalgaların rengi pembeleşiyor
buğulu cama yazılmış iki harf
parmak izli bir kalbin içinde sevişiyordu

heyecanlı bacaklar öndeki yolcuları kızdırıyor
yakalar düzeltiliyordu
rujlar tazelenirken
umutlar yola çıkıyordu

yol üstünden sırayla
haydarpaşa kız kulesi ve topkapı
istanbul un bin yıllık aşk kayıtları için
yeni bir sayfa açılıyordu

en son bindiğimde
bu vapurun bileti sana kesilmişti
aynı vapurdaki yolcular
nasıl ayrı yerlere giderdi

HAYAT UZUN.
KUŞLAR DURUYOR.

yılın başı yılın sonu

o gecenin sonunda
ayrılık vardı aklımda
yine aşık oldum
çünkü çok güzel baktı bana

onun bakışlarında girdim
bu sene de
yeni yıla

havai fişekler patlıyordu
öperken onu
dudaklarında

sonra geçmeye başladı yine dakikalar
kutlamaları hiç sevmedi zavallı kuşlar

aldığım her yudumda
vazgeçmek daha da imkansızlaştı
artık
kısmet
gelecek yıla